Her kan du lesa diktet eg laga til Granvins eigen meisterspelemann og superpedagog Knut Hamre då han fredag 3.3 vart Kommandør av St. Olavs orden. Til lukke, gode Knut! (På biletet ser de Knut saman med Granvinsordførar Ingebjørg Winjum. Foto: Olav Seim)
han er
ein liten gut
han går
frå dør til dør
og knakkar på
vil høyra ein slått
vil læra ein slått
vil kjenna eit
svev
han syklar frå folkedal
og til kjerland, for der
bur meisteren hans
frå kjerland
og til folkedal
frå folkedal og
til kjerland
fram og tilbake
fram og tilbake
og av og til
skin sola, og alt er
så blenkjande blått
fjorden og himmelen
himmelen og fjorden
alt speglar seg
alt er berre
det blåaste blå
men nokså ofte
regnar det
eller det bles
og alt er berre
det gråaste grå
men det
merkar han knapt
han som syklar i regn
og i sol, i storm og i stille
i mørket og i lyset
for han har musikken i seg
som eit stort sug har han
musikken i seg, musikken
det einaste som kan dempa
uroa
dette skal vara livet ut
seier anders om læringa
han fortel og forklarar og
spelar og knut lyttar og
lærer og øver og øver
aldri tenkjer han på det
som arbeid eller som plikt
berre som leik og glede
sidan heng folk, ville
og galne, i ribbeveggen
i idrettshallen på oppdal
det er kappleik, året er 1974
og folk kan knapt tru det dei
høyrer
denne unge mannen
med det lange håret
og dette spelet som
ikkje liknar noko, så
annleis, så rytmisk
så fritt
spelet som
får han til å falla
sveitt og utsliten om
bak scena, medan dei
klappar og klappar
der ute
men enno er det
berre denne vesle guten
til og frå meisteren sin
der inne i bygda
fram og tilbake
på sykkel mellom
fjella og fjorden med
musikken i seg
og sidan
alle timane og dagane
med bjarne herrefoss
bjarne som seier:
eg skal spela livet, for
det veit me ingenting om
bjarne som meir enn nokon andre
berre spelar, utan reglar og utan
system, berre med varme
og melankoli
bjarne med alt det usagde
bjarne med den kvite hareungen
i hendene
bjarne som snakkar med trea
bjarne, som blir ein bror
bjarne, som gret når knut skal fara
bjarne i draumen, han kjem gåande
i enga, med feleskrinet i handa
du må vera der du er, seier bjarne
og så olav h. hauge
han som steikjer flesk
og kokar kaffi, som snakkar
og snakkar om dikt og kunst
og store filosofar
i ring og i kring på stovegolvet
alt heng saman med alt, seier olav
frå sandkorn til stjerner
det store i det vesle
og det vesle i det store
ja, olav snakkar og snakkar
medan knut lyttar og lærer
og i blant også talar eller
speler – eller skyt på
ein fiskebolleboks
saman med olav
eit slags universitet
eit slags studium
eit slags arbeid
alle timane
alle dagane
og alle åra
med anders
med bjarne
med olav
dei er alle borte no
meistrane
og knut har sjølv
lenge vore meister
kilometer
etter kilometer
mil etter mil
innover fjorden
og utover fjorden
til eidfjord
og ullensvang
til ulvik og til
granvin
han syklar ikkje lenger
han køyrer
fram og tilbake
fram og tilbake
medan han lyttar
og lærer frå seg
venleg og varleg
alle timane
alle dagane
og alle åra
frank og åse
alexander og
benedicte og
alle dei hine
alle elevane
hans
tre tiår med ungar
heilt ulike blomar som
har blømd under hans tre
å vera ingenting heiter
boka om knut, for det
har knut lært seg, at
ein må gløyma seg
sjølv
ein må vera eit ingenting
berre noko som musikken
går gjennom, musikken som
finst i alt, i fjella og i fjorden
i alt det grøne og blå og grå
i alle hundreåra
i alle folka som var her
alle folka som kom og gjekk
over golvet, over bakkane, i floren
og i fjøset, alle andleta som ein gong
var
ja, ein må vera ingenting
men ein må også ha eit stort hjarte
det har knut hatt
og han har hatt aud
ingebjørg, anna
og bjørner
sidan svigersønene
og barnebarna
så nære og så kjære
ja, eit stort hjarte må ein ha
sjenerøs må ein vera
og gå dit det buttar
der ein møter motstand
og ikkje berre applaus
lytta og læra – i fleire leirar
tora å le av seg sjølv
hit og dit
innover fjorden
og utover fjorden
men også til jerusalem
og new york
alltid med skrinet i handa
slik spelar knut
spelar fram sjø og sky
roser, tornar og fargespel
og tenk, i dag er han 65 år og
kommandør av st. olavs orden
han som minst av alt er nokon
kommandør, så venleg og så
varleg
stadig eit lite barn
eit lite barn som
ser verda med nye auge
ope og nysgjerrig
eit lite barn som
kakkar på dørene
på leit etter ein slått
på leit etter det store svevet
ein liten gut som syklar
fram og tilbake
i det blå og det grå
mellom fjorden og fjellet
i regn og i sol
i storm og i stille
i lys og i mørke